سازمان بین‌المللی کار در 1957 کنوانسیون شماره 107 را در مورد جمعیت‌های بومی و قبیله‌ای تصویب کرد که رویکردی سازنده برای مطالبات مردم بومی داشت. در این کنوانسیون، موقعیت ویژه مردمان بومی به‌عنوان اقلیت‌هایی که رابطه خاصی با قلمرو سنتی خود دارند، پذیرفته شده است. چنین جوامعی دسته خاصی از اقلیت‌ها با نیازهای ویژه را تشکیل می‌دهند.
اولین کنوانسیونی که راجع به مردمان بومی توسط سازمان بین‌المللی کار به‌عنوان یکی از مؤسسات تخصصی سازمان ملل متحد منتشر شد، کنوانسیون جمعیت‌های بومی و قبیله‌ای مصوب 26 ژوئن 1957 است. این کنوانسیون اولین کنوانسیونی که راجع به مردمان بومی، توسط یک‌نهاد وابسته به سازمان ملل در 37 ماده منتشر شد. تصویب این کنوانسیون زمانی انجام شد که تا آن مقطع هیچ سند بین‌المللی درباره اقلیت‌ها در سازمان ملل یا نهادهای تخصصی وابسته به آن صورت نگرفته بود. در این سند از کاربرد واژه اقلیت برای افراد بومی خودداری شده و در آن واژه «جمعیت» استفاده شده است. در این سند 5 بار از واژه گروه استفاده شده است که معادل همان جمعیت بومی بوده و ارتباطی با اقلیت ندارد.
کنوانسیون جمعیت‌های بومی و قبیله‌ای در مقدمه خود با اشاره به اعلامیه فلادلفیا مبنی بر اینکه همه انسان‌ها حق دارند در شرایطی آزاد و عزت‌مندانه، امنیت اقتصادی و فرصت برابر؛ بهزیستی مادی و رشد معنوی خود را دنبال کنند، تأکید می‌کند که در برخی از کشورهای مستقل، افراد بومی یا قبیله‌ای و نیمه قبیله‌ای سکونت دارند که به‌دلیل تمایزات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی خود از حقوق برابر با سایر اعضای جمعیت، برخوردار نیستند. طبق ماده 1 این کنوانسیون، اصطلاح «نیمه قبیله‌ای» شامل گروه‌ها و اشخاصی است که اگرچه در حال از دست دادن ویژگی‌های قبیله‌ای خود هستند، اما هنوز در جامعه ملی ادغام نشده‌اند. کنوانسیون 1957 پس از 32 سال در 1989 از طریق کنوانسیون دیگری اصلاح شد.